İnci'del kanın tüketimi hakkında mutlak yasak vardır.
Bir hayvanın kanı, eti yenmeden önce boşaltılmalıdır (Lev. 3:17; 7:26; 17: 10–14; Deut(Tesniye). 12: 15–16, 20–24). Bu yasak, eski Yakın Doğu'da başka hiçbir yerde bulunmaz. Dahası, İsrailliler mevzuatı dahilinde, tek başına yasak (cinayetle birleştiğinde), yalnızca İsrail’de değil, bütün erkeklerde yasaklanmıştır (Or . 9: 4). Bu nedenle, Etiketleme'den daha çok evrensel bir yasadır .
İsrail’in komşularının hiçbirinin bu mutlak ve evrensel olarak bağlayıcı yasaklamaya sahip olmaması, ilkel bir tabunun arması olamaz, fakat kasıtlı, gerekçeli bir yasa çıkarmanın sonucu anlamına gelir. Bu, kanuna eklenen mantık açıktır: kan hayattır (Lev. 17:11, 14; Deut. 12:23). Erkekler (Nuh'un oğulları) Yaratan'a ait can damarı boşalırsa et yemeye hak kazanırlar (Yaratılış 9: 3–4, bakınız * Noachide Kanunları). ). İsrail'in yetkili sunakta kurban hayvanlarının kanını boşaltmak için ek bir yükümlülüğü var, "çünkü, yaşamınız için süresinin dolması için size sunumu verdim; çünkü o, yaşam gibi, sona erebilir onun etine hayvanın canını almaya hayatınız için (. karşılatırın ayet 4; Lev 17:11 bakınız * Kefaret ).
Çözülemeyen bir sorun ikinci kan yasağı tarafından sunulan, farklı ifadeli: lo ' için ' khelu ' al ha-baraj ( "kanı üzerindeyken yemem"; Lev 19:26;. Ben Sam 14:. 32-33; Ezek 33:25). Bunun çeşitli yorumları önerilmiştir: birinde, " al " şeklinde yorumlanmıştır (yani, LXX , reklam yeri; kullanım için, bkz. Örn. 12: 8; 23:18; Lev. 23:18, 20; ve ark.). Dolayısıyla, iki yasak eşanlamlıdır: her ikisi de kanı yiyecek olarak yasaklar. İkinci bir yorum, “ al ” ın mecazi olarak “bitti” anlamına geldiğini göstermektedir. Öngörülen durum, kanın tüketilmediği, ancak sunağa getirilmek yerine toprağa döküldüğüdür. Kanın böyle saygısız bir şekilde dağıtılması bu yasa ile yasaklanmıştır.
Bu, izin verilen tüm etlerin feda edilmesi gerektiği (yukarıda Lev. 17:11) rahibe kodunun (ve Kral Saul, I Sam. 14: 32-33) gerekliliği ile uyumludur . Bununla birlikte, saygısız katliamlara izin veren ve açıkça kanın yere dökülmesini emreden Deuteronomik Kod ile uyumlu değildir (Deut. 12:15, 21-22). ʿ Al aynı zamanda “bitti” olarak yorumlandı, bu durumda yasak, bir pagan ayinine atıfta bulundu (bkz. İbn Ezra ve Samuel , Lev 19: 26'daki Meir ( Rashbam ) ve Maimonides, Guide , 3:46). ). Grintz'in bu görüşünün son zamanlardaki formülasyonuna göre, yeraltına ibadete geri dönüyor hayvanın katledildiği bir çukurdan kan içen tanrılar (örneğin, Odyssey, 10: 530-40).
Kan, tarikatta yaygın bir rol oynar . * Altarın boynuzlarına şüphe edildiğinde veya kutsal alanın içine serpilirken (bkz. * Fedakarlıklar ), ritüel kirliliği temizler (bkz. * Atonement ; * Atonement Day(Kefaret Günü) ). Ayrıca bu temizleyici fonksiyona, cildi arındırmanın ilk ayinlerinde de hizmet edebilir (Lev. 14: 4–6, 18–29; cf. ayetler 49–53; bkz. * Leprosy ) ve rahip ardışık olarak (Örn. 29: 20-21, 33). Sunağın yanında kesildiğinde, yiyecek için feda edilen hayvanlarda olduğu gibi (yukarıya bakın), amacı günahı sona erdirmektir (bkz. * Kippur ). Aynı zamanda, gelecekteki zararları önlemek için, örneğin kapı direkleri ve lentolar üzerine paschal kanını bulaştırmak gibi apotropaik olarak da işlev görür (Ör. 12: 7, 13, 22-23). Bu kullanım aynı zamanda sözleşmenin ( berit berit ; Ör. 24: 6–8) ve İsraillilerin sünnet edilmesinin de altını çizebilir (Ör. 4: 24–26; Ezek 16: 6).
[ Jacob Milgrom]
Halakhah'ta
İncil'de bulunan kanın yasaklanması Talmud tarafından sığırların, hayvanların ve kümes hayvanlarının kanına atıfta bulunularak tanımlanmakta ve bir zeytin hacminin asgari miktarının tüketilmesi için * karetin cezalandırılmasını öngörmektedir (Ker. 5 : 1). Kişinin çok sorumlu olduğu kan " ruhun ortaya çıktığı kandır ", yani can damarıdır, ancak daha sonra çıkan kan veya etteki kan değildir. Bir kaynağa göre ( Tanna de-Vei Eliyahu Rabbah) , diğer tüm canlıların, balıkların, çekirgelerin ve insan kanının kanına, İncil hukukunun hahamsız yorumlarına göre izin verilir., 15) insan kanı İncil tarafından eşit derecede yasaktır. Bununla birlikte, tüm makamlar haham yasası tarafından yasaklandığı konusunda hemfikirdir (Maim. Yad, Ma'akhalot Asurot, 6: 2). Talmud, tuhaf "bipeds" (Ker. 20b) cümlesini kullanır ve tüm halakh otoriteleri bu cümleyi insanlar için eş anlamlı olarak görse de (Sh. Ar., YD 66: 10), JS * Bloch , * cevabına * kan suçluları iddialarını destekleyerek bu pasajı dile getiren suçlamalar, aslında asillerin ifade ettiği yönündeki ilginç öneriyi ortaya koydu. Her ne kadar "iki ayaklılara ait kan, yumurtada bulunan kan, çekirge ve balığın kanını" saran içerik bu görüşe bir miktar destek verilmiş gibi görünse de, özür diyarı diyarına ait olarak kabul edilmelidir. Bununla birlikte, Yahudilerin kan için hissettiği itibar, bir gemide toplanmışsa, “görünüş nedeniyle” izin verilen kanın bile yasaklanmasına neden olmuştur. Böylece kanı kanama dişlerinden yutmasına ve kanama parmağını emmesine izin verilir, ancak örneğin kirlenmiş bir kan veya bir kapta biriktirilmiş kan atılmalıdır.
Kanın yasaklanması tüketimi ile sınırlıdır; bununla birlikte, diğer kullanımlar için izin verilir ve Mishnah (Yoma 5: 6), * Kidron Deresi'ne akan fedakar kanın toplanıp bahçıvanlara gübre olarak satıldığını belirtir . En geniş kan yasağı için, Etlerin Yahudi tüketimine uygun hale gelmesi için önce kanın etten uzaklaştırılması şartı için, bkz. * Diyet Yasaları .
[Louis Isaac Rabinowitz]
Adet kanı
Düzenli olarak âdet gören kadınların biyolojik gerçekliği, dişinin kutsal ve rabbin yapılarının merkezidir. Derinden Eski Yakın Doğu kültürlerinde köklü adet kanı ile erkek temas karşı Yasaklar, görünür Levililer 11-15, niddah , adet gören veya doğum sonrası kadın, erkek ritualpurity tehdit bir dizi arasında yer almaktadır. Levililer 18:29 bir cinsel temas belirten niddah tarafından şiddetle cezalandırılıyordu bu günahlarının arasında olarak Karet, topluluktan veya extirpation. Leviticus 18: 9 ve 20:18'de bu temas, ritüel saflıkla ilgisi olmayan yasaklanmış cinsel sendikalar listesinin bir parçasıdır. Saflık sistemi İkinci Tapınağın yıkılmasından sonra 70’de kapatılsa bileCE , adet ile birliğin yasaklanmasına dayandı.
Kadınların doğal bereketlilik döngüsündeki doğurganlığın başarısızlığının bir göstergesi olan adet kanı, rabbin Yahudiliği'nde ölümle güçlü bir şekilde bağlantılıdır . Ritüel safsızlığı ruhsal bir tükenme durumuna benzeten dini bir sistemde, periyodik kadın kan akışı, hem potansiyel bir ritüel kirlilik kaynağı olarak hem de kadınların insan ölümleri için sözde sorumluluğunun bir hatırlatıcısı olarak erkeklere ithaf edildi. Birkaç aggadik pasaj, kadınların “Kutsal Olan'ın kanını kutsayan Adam” veya “dünyanın kanı” olarak adlandırılan Adem'in ( adam ) yetimine kanını ( barajını ) dökmek için bir ceza ya da kefaret olarak adet gördüğünü göstermektedir. ARNB 9, 42; Gen R., 17: 8, Tan Noah, Noah 1).
[Judith R. Baskin ( 2. basım)]
KAYNAKÇA:
J. Milgrom, in: Yorum (Temmuz 1963), 288-301; E. Isaac, in: Antropos , 59 (1964), 444-56; J. Grintz, in: Zion , 31 (1966), 1-17; DJ Mc-Carthy, in: JBL , 88 (1969), 166-76; M. Greenberg, Exodus'u Anlamak , 2 bölüm 1 (1969), 110-22. HALAKHAH'TA: ET , 7 (1956), 422-40ff. EKLEMEK. BİBLİYOGRAFİ: JR Baskin, Midrashic Women (2002); SJD Cohen , "Yahudilik ve Hristiyanlıkta Menstruantlar ve Kutsal", içinde: SB Pomeroy (ed.), Kadın Tarihi ve Eski Tarihi (1991), 273-99; H. Eilberg-Schwartz. Yahudilikte Vahşi (1990).
Kaynak:
Ansiklopedi Judaica . © 2008 Gale Grubu. Tüm hakları Saklıdır.
https://www.jewishvirtuallibrary.org/blood
Makale 2 Google Çevirisi
POLİCYWATCH 2411
Yahudilere Karşı Klasik Kan İftirası İran'da Yaygınlaşıyor
Mehdi Khalaji
Ayrıca
العربيةفارسی içinde de mevcuttur
21 Nisan 2015
Yüksek profilli bir siyasi web sitesinde yayınlanan son bir makale, en ilkel anti-Semitik dürtüler ve komplo teorilerinin bile İran söyleminin her seviyesine nasıl girdiğini gösteriyor.
Tanınmış
İranlı web sitesi Alef, 18 Nisan’da, “
İnsan Tarihinin En Kana Susamış Kimlerdir? ”
Başlıklı bir makalesini yayınladı. Makalesi, dipnotlarla, resimlerle ve video kliplerle yazılmış uzun ve ayrıntılı bir makale olan Yahudileri Yahudi olmayanları öldürmekle suçluyor. kanlarını ritüel amaçlar için kullanmak.
Alef, daha önce çalışma ve sosyal ilişkiler bakanı ve parlamento araştırma merkezi başkanı olarak görev yapan İran parlamentosu üyesi Ahmad Tavakkoli'nin mülkiyeti ve denetlenmesi. İngiltere'deki Nottingham Üniversitesi'nden iktisat doktorasını alan seçkin bir muhafazakâr kişi olan Tavakkoli, aynı zamanda Larijani yaşlıları için de kuzen - yargı insan hakları konseyi başkanı Muhammed Javad Larijani ve Ali adında Sadiq Larijani Larijani, meclis başkanı. Makalenin Alef'te yayınlanmasından kısa bir süre sonra, Mashregh News (mashreghnews.ir) gibi diğer hardliner web siteleri yeniden yayımlandı.
KLASİK BİR KAN İFTİRASI
"Alef'in dış ilişkiler bölümünün" ürünü olarak belirtilen yazı, Yahudi karşıtı niyetlerini en baştan netleştiriyor: "Yahudilerin kan dökmesi yeni bir tema değil. İşgal altındaki bölgelerde neler olup bittiğine bakarak Bu halkın müstehcen ve vahşi ruhu [ qowm , etnik köken veya ırk anlamına gelir], ancak Yahudi tarihini geçmiş yüzyıllarda inceleyerek, kan dökülmesinde ve hatta değişmiş din ve öğretilerine dayanarak kana susamama konusunda ısrar ettikleri açıkça ortaya çıkıyor. ” "Değiştirildi" kelimesi, İncil'in Eski ve Yeni Ahitlerinin bazı bölümlerinin tahrif edildiğine dair İslam inancını ifade eder.
Makalede, "Yahudiliğin Ansiklopedisi" (bu kaynak hakkında daha fazla kaynak bilgisi bulunmuyor) ve Mısırlı yazarlar tarafından Arapça olarak dört kitap yazıldığı iddia ediliyor. Ayrıca, anti-Semitik bir Alman oryantalist ve Erich Bischoff adındaki dil bilimcinin yanı sıra tanınmış ve ünlü bir semititik anti-İngiliz oryantalisti ve diplomatı olan Richard Burton'dan:
“Dr. Erich Bischoff, Yahudileri“ yabancıları öldürmenin Yahudi bilgeliğinde ve öğretilerinde [haklı] olduğunu ve hayvanlar ve hayvanlar arasında hiçbir fark olmadığını söylüyor. Bu öldürme ve öldürme dini bir şekilde yapılmalı ve yapmayanlar Yahudi öğretilerine Yahudi büyük tanrıçasına bir fedakarlık olarak sunulması gerektiğine inanıyorum '... Yahudiler, Işık ve İslâm kitabında [Muhtemelen 1898'de yayınlanan Yahudi, Çingene ve El İslam ”başlığının karışık bir versiyonu , Talmud'u uzun süre okuyan Richard Burton;
“Talmud'a göre Yehova'yı tatmin eden iki kanlı ritüel var: İnsan kanı [Fısıh] ile karışık ekmekler ziyafeti ve Yahudi çocuklar için sünnet ritmi”.
Her ne kadar Alef’in teklifi tam olarak olmasa da, Burton’ın kitabı Talmud’u tamamen yanlış anlatan benzer iltihap beyanları yapar.
Makale, Suriye Baas Partisi'nin bir üyesi ve üretken bir antisemit yazarı olan Rafat Mustafa'dan alıntı yapmaya devam ediyor. Alef'e göre, 1 Aralık tarihli bir makalede Mısırlı El Shaab gazetesinde şöyle yazdı : "Yahudiler, insanlık tarihinin en kana susamış halkıdır ... Evet, bunlar, Yahudiler, dinleri onlara inanmasını isteyenler" inanmayanlara Yahudi dininde Tanrımıza bir fedakarlık olarak Yehova '... Araştırmalar Yahudiliğin sahte öğretilerini takip etmenin Yahudilerin tarihlerinde yaşadıkları tüm sefalet ve talihsizliklerin ardındaki ana etken olduğunu göstermektedir. hokkabazlık törenlerinde kan."
Alef makalesi daha sonra Yahudilerin dini kanı ile insan kanı kullandığı ve içtiği birçok durumun uzun bir tarifini sunar. Ayrıca, çocukları çalmak, öldürmek ve Fısıh ayinleri için kullanmak için birkaç Yahudi örneğinden de bahseder. Alef'e göre, bu tür olaylar Port Said'de, Halep'te, Şam'da, Trablus'ta (Lübnan) ve Avrupa'da birçok yerde yaşandı.
Yazı şu anki sonuca varıyor: “Yukarıda belirtilen suçlar bugün garip görünebilir, ancak Yahudilerin kana susamış geleneği değişmedi. Günümüzün yasal kısıtlamaları ve suçları hızlı bir şekilde tespit etme olasılığı göz önüne alındığında, başka bir biçim aldı. ... Haham derhal sünnet sonrası yenidoğan kanını içiyor. Bu davranış çocukları hasta ediyor ve ölüme neden oluyor. ” Bu, açıkça tartışmalı ultra-ortodoks pratik metzitzah b'peh'in sapık bir açıklamasıdır; bu , kan emilerek ritüel tamamlandıktan hemen sonra tükürerek sünnetin temizlenmesini içerir. Alef makalesinde, bu uygulamayı gösteren birkaç fotoğraf, resim ve video klip bulunmaktadır.
Yahudilik, yaşayan herhangi bir şeyin kanını tüketmeye karşı çok güçlü bir yasaklama içerir; Bu yasak Tevrat'ta yedi kez belirtilmiştir ve gözlemci Yahudiler onu aşındırmamaya özen göstermektedir. Yine de Alef makalesi, asırlık kan boşluğunun yaşadığını gösteriyor.
İSLAM CUMHURİYETİ ANTEM SEMİTİZMASI
Seminal çalışmasında , Totaliterizmin Kökenleri Hannah Arendt, Yahudi karşıtı ve anti-Semitizm arasında ayrım yapar ve ikincisini tamamen bağımsız bir fenomen olarak adlandırır: “Anti-Semitizm, laik bir on dokuzuncu yüzyıl ideolojisi. 1870'lerden önce bilinmiyordu - ve birbiriyle çelişen iki inancının karşılıklı düşmanca karşıtlığından esinlenen dini Yahudi nefreti açıkça aynı değil ve hatta öncekinin argümanını ve duygusal çekiciliğinin açık olandan türetme derecesi açık. sorgulamaya." Arendt, siyasi ideolojinin Yahudilerin nefretini körükleyen çeşitli Hristiyan doktrinlerinden farklı olduğu için, bu nedenle “anti-Semitizm'in Hıristiyan köklerini” araştırmanın yararsız olacağını söyledi.
Bu ayrım, İran'ın Yahudilere yönelik tutumlarına da uygulanabilir. Yahudilik karşıtlığı İran İslam geleneği ve edebiyatında (Saadi gibi iyi bilinen klasik şairlerin eserlerinde bile) iyi bilinmesine rağmen, bu temel olarak İran’a sol ve İslamcı aydınlar tarafından ithal edilen modern anti-Semitizm’den farklıdır. 1979 devriminden önce ve sonra siyasal eylemciler. Laik aydınlar, Avrupa ve Sovyetler Birliği'ndeki Yahudi karşıtı eğilimlerden ağır etkilenirken, İslamcılar Müslüman Kardeşler ve diğer Arap karşıtı yazarlardan etkilendiler. Ayrıca, bazı Irak Şii din adamları, Yahudi aleyhtarı edebiyatı Arap dünyasından İran'a aktardılar. Örneğin, Sayyed Muhammad Shirazi - Shirazi ailesinin başı, Son derece muhafazakar eğilimleri ile tanınan ve Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa ve Orta Doğu'da düzinelerce uydu televizyon ağı, web sitesi, örgüt ve camiyi yöneten 1960'larda bazı Yahudi aleyhtarı kitaplar yayınladı. Bunlardan biri,Yahudilerin Oyuncakları Olarak Dünya başlıklı, şimdi Şii dini bir otorite ( marja ) olan Iraklı bir din adamı olan Sayy Hadi Hadi El Modarresi tarafından çevrildi .
Yahudilik, İslam Cumhuriyeti’nde resmi bir azınlık dinidir ve Yahudilerin parlamentoda bir temsilcisi vardır ve yüz binlerce Sünni’nin ikamet edemediği bir şehir olan Tahran da dahil olmak üzere dinlerini ülke çapındaki sinagoglarda uygulamakta özgürdürler. kendi camileri var. Bununla birlikte, İranlı yetkililerin İsrail ve Yahudilere karşı açıkça ve açıkça anti-Semitik ifadeler yaptıkları biliniyor ve hükümet yerel aşırılık yanlıları tarafından anti-Semitik propagandayı durdurmak için hiçbir çaba göstermiyor. Geçmişte, bu tür ifadeler genel olarak politikti, bazı Müslümanların Yahudiler hakkında Tanrı'nın mesajını tahrif etmesi ve gerçek peygamber Muhammed'i reddetmesiyle ilgili şikayetleri vardı. Bununla birlikte, 1979'dan bu yana, daha ilkel anti-Semitik yalanların yayılması, özellikle de kan tahliyesi artmıştır. Farsçadaki bu suçlamaların googlingi, özellikle kıyamet sitelerinde olmak üzere pek çok ilgili makaleyi ortaya koymaktadır. Daha rahatsız edici bir şekilde, kan iftirası bir süredir yorumcuların önemli web sitelerinde ve hatta devlet televizyonlarında yaptığı açıklamalarla ana akım medyaya sürünüyordu. Hiçbir İranlı yetkili bu tür açıklamalarda bulunmasa da, hiçbiri bu haftanın önde gelen Alef makalesi de dahil olmak üzere bu ismin yayılmasına tepki göstermedi. Benzer şekilde, hiçbir İranlı din adamı, bu iftirayı resmi olarak ilahi bir din olarak adlandırılan, yani Yahudilik olarak kınamadı. Hiçbir İranlı yetkili bu tür açıklamalarda bulunmasa da, hiçbiri bu haftanın önde gelen Alef makalesi de dahil olmak üzere bu ismin yayılmasına tepki göstermedi. Benzer şekilde, hiçbir İranlı din adamı, bu iftirayı resmi olarak ilahi bir din olarak adlandırılan, yani Yahudilik olarak kınadı. Hiçbir İranlı yetkili bu tür açıklamalarda bulunmasa da, hiçbiri bu haftanın önde gelen Alef makalesi de dahil olmak üzere bu ismin yayılmasına tepki göstermedi. Benzer şekilde, hiçbir İranlı din adamı, bu iftirayı resmi olarak ilahi bir din olarak adlandırılan, yani Yahudilik olarak kınamadı.
Günümüzün İran'ında Yahudi karşıtı ve Yahudi karşıtı söylemler bazen ders kitaplarında, medyada, dini / politik propagandalarda ve laik entelektüel edebiyatta karıştırılmaktadır. Bu, rejimin bölgedeki İsrail karşıtı gündemini haklı çıkarmasına yardımcı oluyor, Yahudileri özellikle nükleer teknoloji konusunda İslam Cumhuriyeti’nin ilerlemesini görmek istemeyen gerçek düşmanlar olarak kullanıyor. Asıl mesele, böyle karma bir söylemin, Yahudi karşıtı duyarlılığın uzun vadeli olumsuz etkilerinden endişe duyan entelektüeller tarafından İran içinde kolayca eleştirilemeyeceğidir.
Mehdi Khalaji, Washington Enstitüsü'ndeki Libitzky Ailesi Üyesi'dir.
*Makalenin yayınlandığı “Alef” internet sitesinin adı, Arapça Elif harfinin İbranice söyleniş şeklidir, Yani Alef=Elif demektir. İki alfabe de aynı harflarle başlar.
Alaeddin Yavuz
Makalenin İngilizce aslı;
Makale 2
POLICY ANALYSIS
POLICYWATCH 2411
The Classic Blood Libel Against Jews Goes Mainstream in Iran
Mehdi Khalaji
Also available in
العربية فارسی
April 21, 2015
A recent article on a high-profile political website shows how even the most primitive anti-Semitic slurs and conspiracy theories have found their way into all levels of Iranian discourse.
On April 18, the prominent Iranian website Alef published an article whose title roughly translates to "
Who Are Human History's Most Bloodthirsty People?" The long, detailed essay, complete with footnotes, pictures, and video clips, accuses Jews of killing non-Jews to use their blood for ritual purposes.
Alef is owned and supervised by Ahmad Tavakkoli, a member of Iran's parliament who formerly served as minister of labor and social affairs and president of the parliamentary research center. A prominent conservative figure who received his PhD in economics from Nottingham University in Britain, Tavakkoli is also cousin to the Larijani bothers -- Mohammad Javad Larijani, head of the human rights council in the judiciary, Sadeq Larijani, chief of the judiciary, and Ali Larijani, speaker of the parliament. Soon after the article appeared in Alef, other hardliner websites such as Mashregh News (mashreghnews.ir) republished it.
A CLASSIC BLOOD LIBEL
The essay, bylined as the product of "Alef's foreign affairs section," makes its anti-Semitic intentions clear from the start: "Blood shedding by Jews is not a new theme. By looking at what is happening in occupied territories, one can know the rapacious and savage spirit of this people [qowm, meaning ethnicity or race], but by examining Jewish history in past centuries, it becomes evident that they insist on blood shedding and even bloodthirstiness based on their altered religion and teachings." The word "altered" refers to the Islamic belief that parts of the Bible's Old and New Testaments were falsified.
The article claims to be based on the "Encyclopedia of Judaism" (no further reference information is provided on this source) and four books in Arabic by Egyptian writers. It also quotes an anti-Semitic German orientalist and linguist named Erich Bischoff, as well as Richard Burton, the well-known and notoriously anti-Semitic British orientalist and diplomat:
"Dr. Erich Bischoff says about Jewish people that 'killing foreigners is [justified] in Jewish wisdom and teachings, and there is no difference between them and animals. This killing and murdering should take place in a religious way, and those who do not believe in Jewish teachings should be offered to the Jewish great goddess as a sacrifice'...In his book Jews, Light, and Islam [presumably a mangled version of the title The Jew, the Gypsy, and El Islam] published in 1898, Richard Burton, who studied the Talmud for a long time, writes, 'According to the Talmud, there are two bloody rituals that satisfy Jehovah: the feast of breads mixed with human blood [Passover] and the circumcision ritual for Jewish children.'"
Although Alef's quote is inexact, Burton's book does make very similar inflammatory statements that completely misrepresent the Talmud.
The article goes on to quote Rafat Mustafa, a member of the Syrian Baath Party and a prolific anti-Semitic writer. According to Alef, he wrote the following in a December 1 essay in the Egyptian newspaper El Shaab: "Jews are human history's most bloodthirsty people...Yes, these are Jews, those whose religion asks them to 'offer those who do not believe in Jewish religion as a sacrifice to our God Jehovah'...Research shows that following the falsified teachings of Judaism was the main factor behind all the miseries and misfortunes that Jews suffered from in their history. In the past, Jewish witches were using human blood in their conjurer ceremonies."
The Alef article then provides a long description of several occasions in which Jews use and drink human blood with religious justification. It also mentions several examples of Jews stealing children, killing them, and using them for Passover rituals. According to Alef, such incidents have taken place in Port Said, Aleppo, Damascus, Tripoli (Lebanon), and numerous places in Europe.
The article concludes: "The aforementioned crimes may seem strange today, but the Jewish tradition of bloodthirstiness has not changed. Given today's legal restrictions and the possibility of quickly detecting crimes, it has taken another form. Nowadays, newborns are victims of this people's bloodthirstiness...The rabbi immediately drinks the blood of the newborn after circumcision. This behavior makes children sick and causes death." This is apparently a perverted description of the controversial ultraorthodox practice metzitzah b'peh, which involves cleaning a circumcision wound by sucking the blood and spitting it out immediately after the ritual is completed. The Alef article contains several photographs, paintings, and video clips illustrating this practice.
Judaism includes a very strong prohibition against consuming the blood of any living thing; this prohibition is mentioned seven times in the Torah, and observant Jews are careful not to transgress it. Yet the Alef article shows that the centuries-old blood libel lives on.
THE ISLAMIC REPUBLIC'S ANTI-SEMITISM
In her seminal work The Origins of Totalitarianism, Hannah Arendt distinguishes between anti-Judaism and anti-Semitism, calling the latter an entirely independent phenomenon: "Anti-Semitism, a secular nineteenth-century ideology -- which in name, though not in argument, was unknown before the 1870s -- and religious Jew-hatred, inspired by the mutually hostile antagonism of two conflicting creeds, are obviously not the same; and even the extent to which the former derives its argument and emotional appeal from the latter is open to question." Arendt holds that since the political ideology is different from the various Christian doctrines that spurred hatred of Jews, it would therefore be useless to search for the "Christian roots of anti-Semitism."
This distinction can also be applied to Iranian attitudes toward Jews. Although anti-Judaism is well known in Iranian Islamic tradition and literature (even in the works of well-known classical poets such as Saadi), this is fundamentally different from modern anti-Semitism, which was imported into Iran by leftist and Islamist intellectuals and political activists before and after the 1979 revolution. Secular intellectuals were heavily influenced by anti-Semitic trends in Europe and the Soviet Union, while Islamists were influenced by the Muslim Brotherhood and other Arab anti-Semitic writers. In addition, some Iraqi Shiite clerics transmitted anti-Semitic literature from the Arab world to Iran. For instance, Sayyed Muhammad Shirazi -- head of the Shirazi family, who are known for their ultraconservative tendencies and run dozens of satellite television networks, websites, organizations, and mosques in the United States, Europe, and the Middle East -- published several anti-Semitic books in the 1960s. One of these, titled The World As Jews' Plaything, was translated by Sayyed Hadi al-Modarresi, an Iraqi cleric who is now a Shiite religious authority (marja).
Judaism is an official minority religion in the Islamic Republic, and Jews have a representative in the parliament and are free to practice their religion in synagogues across the country, including in Tehran -- a city whose hundreds of thousands of Sunni residents are not allowed to have a mosque of their own. Nevertheless, Iranian officials are known to make implicitly and explicitly anti-Semitic statements against Israel and Jews, and the government makes no effort to curb anti-Semitic propaganda by local extremists. In the past, such statements were generally political, with some element of the traditional Muslim complaints about Jews falsifying God's message and rejecting the true prophet Muhammad. Since 1979, however, the spread of more primitive anti-Semitic lies has increased, especially the blood libel. Googling such accusations in Persian turns up many related articles, particularly on apocalyptic websites. More disturbingly, the blood libel has been creeping into mainstream media for some time, with occasional statements made by commentators on important websites or even state television. Although no Iranian officials have made such statements, none of them have reacted to the spread of this libel, including this week's prominent Alef article. Similarly, no Iranian clerics have denounced this libel against what is officially regarded as a divine religion, i.e., Judaism.
In today's Iran, anti-Judaic and anti-Semitic discourses are sometimes mixed in textbooks, media, religious/political propaganda, and secular intellectual literature. This helps the regime justify its anti-Israeli agenda in the region, casting Jews as genuine enemies who do not want to see the Islamic Republic progress, especially with regard to nuclear technology. What matters most is that such mixed discourse cannot easily be criticized inside Iran by those intellectuals who are concerned about the long-term negative ramifications of anti-Jewish sentiment.
Mehdi Khalaji is the Libitzky Family Fellow at The Washington Institute.
https://www.washingtoninstitute.org/policy-analysis/view/the-classic-blood-libel-against-jews-goes-mainstream-in-iran
Makale 1
Encyclopedia Judaica: Blood
In the Bible there is an absolute prohibition on the consumption of blood. The blood of an animal must be drained before the flesh may be eaten (Lev. 3:17; 7:26; 17:10–14; Deut. 12:15–16, 20–24). This prohibition is not found anywhere else in the ancient Near East. Moreover, within Israelite legislation it is the only prohibition (coupled with murder) enjoined not on Israel alone but on all men (Gen. 9:4). It is thus a more universal law than the Decalogue.
That none of Israel's neighbors possesses this absolute and universally binding prohibition means that it cannot be a vestige of a primitive taboo, but the result of a deliberate, reasoned enactment. This is clear from the rationale appended to the law: blood is life (Lev. 17:11, 14; Deut. 12:23). Men (the sons of Noah) are conceded the right to eat meat, if they drain off the lifeblood, which belongs to the Creator (Gen. 9:3–4, see *Noachide Laws ). Israel has an additional obligation to drain the blood of sacrificial animals on the authorized altar, "for it is I who have assigned it to you upon the altar to expiate for your lives; for it is the blood, as life, that can expiate" for your lives when you take the animal's life for its flesh (Lev. 17:11; cf. verse 4; see *Atonement ).
An unresolved problem is presented by a second blood prohibition, differently worded: loʾ toʾkhelu ʿal ha-dam ("do not eat over the blood"; Lev. 19:26; I Sam. 14:32–33; Ezek. 33:25). Various interpretations of this have been offered: in one, ʿal is interpreted as "with" (so LXX, ad loc.; for usage, cf. Ex. 12:8; 23:18; Lev. 23:18, 20; et al.). Thus, the two prohibitions are synonymous: both forbid blood as food. A second interpretation holds that ʿal means "over," figuratively. The situation envisaged is that the blood has not been consumed, but has been spilled to the ground instead of being brought to the altar. Such a profane disposition of the blood is forbidden by this law. This accords with the requirement of the priestly code (and of King Saul, I Sam. 14:32–33) that all permitted flesh must be sacrificed (Lev. 17:11, above). However, it is not in agreement with the Deuteronomic Code, which allows profane slaughter and expressly orders that blood be spilled upon the ground (Deut. 12:15, 21–22). ʿAl has also been interpreted as "over," literally, in which case the prohibition refers to a pagan rite (see Ibn Ezra and Samuel b. Meir (Rashbam) on Lev. 19:26, and Maimonides, Guide, 3:46). According to a recent formulation of this view by Grintz, it harks back to the worship of underground deities, who drank the blood out of a pit in which the animal was slaughtered (e.g., Odyssey, 10:530–40).
Blood plays a pervasive role in the cult. When daubed on the horns of the *altar or sprinkled inside the sanctuary (see *Sacrifices ), it purges ritual impurity (see *Atonement ; *Day of Atonement ). It may also serve this purgative function in the initial rites of purifying the leper (Lev. 14:4–6, 18–29; cf. verses 49–53; see *Leprosy ), and in consecrating the priest (Ex. 29:20–21, 33). When dashed upon the side of the altar, as in the case of animals sacrificed for food (see above), its purpose is to expiate sin (see *Kippur ). It also operates as an apotropaic to ward off future harm, e.g., by smearing the paschal blood on doorposts and lintels (Ex. 12:7, 13, 22–23). This usage may also underline the rites of covenanting (dam berit; Ex. 24:6–8) and circumcising the Israelites (Ex. 4:24–26; Ezek 16:6).
[Jacob Milgrom]
In Halakhah
The prohibition of blood enjoined in the Bible is defined by the Talmud as referring to the blood of cattle, beasts, and fowl, and prescribes the punishment of *karet for the consumption of the minimum amount of the volume of an olive (Ker. 5:1). The blood for which one is so liable is "the blood with which the soul emerges," i.e., the lifeblood, but not the blood which oozes out subsequently, or blood in the meat. Blood of all other creatures, fish, locusts, and human blood, is permitted according to the rabbinical interpretations of biblical law, although according to one source (Tanna de-Vei Eliyahu Rabbah, 15) human blood is equally forbidden by the Bible. All authorities agree, however, that it is forbidden by rabbinic law (Maim. Yad, Ma'akhalot Asurot, 6:2). The Talmud uses the peculiar phrase "bipeds" (Ker. 20b), and although all the halakhic authorities regard this phrase as a synonym for humans (Sh. Ar., YD 66: 10), J.S. *Bloch , in answer to the *blood accusation whose fomenters quoted this passage in support of their allegation, put forward the intriguing suggestion that it actually refers to simians. Although the content, which enumerates "blood of bipeds, the blood found in eggs, the blood of locusts and of fish" would appear to lend some support to this view, it must be regarded as belonging to the realm of apologetics. Nevertheless, the repugnance felt by Jews for blood caused an extension of the prohibition even of permitted blood "because of appearances" if it were collected in a vessel. Thus it is permitted to swallow the blood from one's bleeding teeth and suck one's bleeding finger, but should a piece of bread, for instance, be stained by blood it must be discarded. Similarly the blood of fish collected in a vessel is forbidden (Ker. 21b).
The prohibition of blood is confined to its consumption; it is, however, permitted for other uses, and the Mishnah (Yoma 5:6) states that the sacrificial blood which flowed into the brook of *Kidron was collected and sold to gardeners as fertilizer. For the most extensive prohibition of blood, the need for its removal from meat before it is fit for Jewish consumption, see *Dietary Laws .
[Louis Isaac Rabinowitz]
Menstrual Blood
The biological reality that women regularly menstruate is central to biblical and rabbinic constructions of the female. Prohibitions against male contact with menstrual blood, deeply rooted in the cultures of the ancient Near East, appear in Leviticus 11–15, where the niddah, the menstruating or postpartum woman, is listed among a number of threats to male ritualpurity. Leviticus 18:29 specifies sexual contact with a niddah as among those sinful acts punished severely by karet, or extirpation from the community. In Leviticus 18:9 and 20:18 such contact is part of a list of prohibited sexual unions that has nothing to do with ritual purity. Even when the purity system lapsed after the destruction of the Second Temple in 70 C.E., the prohibition of union with a menstruant endured.
Menstrual blood, an indication of the failure of fertility in women's natural cycle of fruitfulness, is strongly linked with death in rabbinic Judaism. In a religious system which likened ritual impurity to a state of spiritual extinction, periodic female flows of blood were repugnant to men both as a potential source of ritual pollution and as a reminder of women's supposed responsibility for human mortality. Several aggadic passages suggest that women menstruate as punishment or atonement for spilling the blood (dam) in perpetuity of Adam (adam), who is designated "the blood of the Holy One, blessed be He" or "the blood of the world" (ARNB 9, 42; Gen. R. 17:8, Tanḥ. Noah 1).
[Judith R. Baskin (2nd ed.)]
BIBLIOGRAPHY:
J. Milgrom, in: Interpretation (July 1963), 288–301; E. Isaac, in: Anthropos, 59 (1964), 444–56; J. Grintz, in: Zion, 31 (1966), 1–17; D.J. Mc-Carthy, in: JBL, 88 (1969), 166–76; M. Greenberg, Understanding Exodus, 2 part 1 (1969), 110–22. IN HALAKHAH: ET, 7 (1956), 422–40ff. ADD. BIBLIOGRAPHY: J.R. Baskin, Midrashic Women (2002); S.J.D. Cohen, "Menstruants and the Sacred in Judaism and Christianity," in: S.B. Pomeroy (ed.), Women's History and Ancient History (1991), 273–99; H. Eilberg-Schwartz. The Savage in Judaism (1990).
Source:
Encyclopaedia Judaica. © 2008 The Gale Group. All Rights Reserved.
