Yakın zamanda bir kafeye oturdum biri yanına davet etti.
Emekli memur. Bir kaç ay önce eşi ölmüş, karı tavlamaya çıkmış, bulamayınca derdini paylaşmak için beni çağırmış.
Telefonu durmadan çalıyor, herkesten karı istiyor.
Çocukları yurt içi, dışı arayıp uyarıyor dinlemiyor.
Telefonları susunca konu dışı bir sürü şey anlattım ilgisi dağılsın diye.
Fayda etmiyor.
-Ne için eş istiyorsun bu yaşta?(65 yaşında)
-Yanımda bir ses olsun!
-Evlendiğin zaman o seslerin ne olacağını düşündün mü?
- Arkadaş sen eş aramıyorsun. Emeklin var, aç, bir yudum kuru ekmeğe sana köle olacak birini arıyorsun. Sen megaloman bir salaksın.
- Bu hakkım değil mi?
- Değil, hak, karşındaki kabul ederse haktır, sen onu nasıl halletmek istiyorsan o da seni elinde ne var ne yok, çocukları, akrabaları, dostu ile halletmek isterse ne yapacaksın?
- Yapar mı?
- Engel var mı?
- YOK
- Ruhun bile duymaz, bir anda don gömlek kalırsın.
- Korkuttun beni ya.
- Mal girince konuya nasıl uyandın?
- Hiç aklıma gelmedi.
- Gelsin, biz Istanbul polisiyiz, ise başlar başlamaz en az 40 ifadeyi 1 saatte alırdık. Öyle yoğun müracaat olurdu. Bu işin mağdurları içinde emekli bürokratlar, profesörler bile oluyor.
- Yapma yav?
- Dene istersen.
- Yok yok, ne önerirsin?
- Bulursan birlikte yaşa. Eğer beklediğin bir hayat kurabilirsen malının çocuklarının hakkını ayırdıktan sonra kalanını bağışlarsın, nikah kıyar, emekli maaşını almasını sağlarsın.
- Elini öpeyim yav senin, ne güzel anlattın.
- Hadi kendine dikkat et, SES değil, insan olan, dost ara. Bulamazsan yalnız yaşa. Bir ses, hayatına, ömür boyu kazanımlarına mal olabilir.
-Millet boşuna papağan beslemiyor. O da ses veriyor.🤣
- Sağ ol Alaattin bey....
Alaeddin Yavuz
